Rodzaje puzzli

Układanie puzzle, jak wiadomo, to jedna z bardziej lubianych przez dzieci zabaw, właściwie niezależnie od wieku. Do niedawna na polskim rynku dostępne były jedynie puzzle ,,tradycyjne”- wykonane z grubego papieru, powleczone folią, na której zamieszczony jest obrazek. Dla maluchów wybieraliśmy te złożone z mniejszej ilości elementów (chociaż znaleźć takie poniżej dwunastu graniczyło z cudem!), im starsze dziecko, tym poziom trudności się zwiększał. Prawdziwi pasjonaci, często dorośli, układali puzzle z tysiąca oraz większej ilości elementów, przeważnie przedstawiające pejzaż lub panoramę miasta- tego typu puzzle uważane są za najbardziej skomplikowane.

Dzisiaj asortyment puzzli w sklepach z zabawkami (i nie tylko) znacznie się zwiększył. Przede wszystkim mamy dużo większy wybór, jeśli chodzi o najprostsze układanki dla maluszków- takie, z którymi radzą sobie już dzieci półtoraroczne, a nawet młodsze. Jeśli pragniemy przekonać się, czy nasza pociecha jest już gotowa na ten rodzaj zabawy, zaproponujmy jej drewnianą układankę, która polega na dopasowywaniu obrazków o różnych kształtach do wyciętych w specjalnej podstawce otworków. Jeśli nasze dziecko przepada za zwierzątkami, z pewnością ucieszy się na widok drewnianych szablonów przedstawiających pieska, krówkę, czy kotka- wspólną zabawę można połączyć z nauką nazw stworzeń oraz naśladowaniem ich odgłosów. Wybór na rynku jest ogromny- znajdziemy tutaj coś ciekawego dla małego miłośnika motoryzacji, sprzętów domowych, czy postaci z bajek. Prawdziwym hitem są drewniane puzzle edukacyjne, które pobudzają kreatywność i ciekawość świata, np. kilkuwymiarowe, gdzie dziecko może ubierać dziewczynkę wg własnego pomysłu, dopasowywać elementy powiązane w jakiś sposób ze sobą, chociażby dotyczące tego samego zawodu. Tego typu puzzle- układanki zalecane są dla dzieci powyżej trzech lat.

Zasada w dobieraniu puzzli do wieku dziecka jest prosta- im młodszy maluch, tym większe i jednocześnie mniej liczne elementy puzzli. Nie łudźmy się, że dwulatek samodzielnie ułoży puzzle złożone z piętnastu elementów, nawet jeśli obrazek przedstawia jego ukochanego Boba Budowniczego. Po prostu jego wyobraźnia przestrzenna nie jest jeszcze tak dobrze rozwinięta. Bardzo dobrym pomysłem będzie zakup dla dziecka w tym wieku puzzli ze specjalną podkładką, podzieloną cienkimi liniami na fragmenty, którym odpowiadają konkretne puzzle. Dziecku jest wówczas łatwiej skojarzyć kształt z danym puzzlem i łatwiej jest mu wyjaśnić, o co w ogóle chodzi. Nigdy nie zostawiajmy malucha samego z nowymi puzzlami z nadzieją że ,,mamy go z głowy”- na to prawdopodobnie będzie gotowy dopiero uczeń podstawówki! Młodsze dziecko szybko zniechęci się, jeśli nie będzie mu coś wychodziło. Musimy nastawić się, że pomoc będzie niezbędna dwu-, czy trzylatkowi nawet jeśli puzzle złożone są z kilku elementów, jeżeli dziecko wcześniej nie miało okazji poćwiczyć ich układania pod okiem opiekuna. Świetnym rozwiązaniem są bardzo obecnie popularne puzzle złożone z kilku kompletów o różnych poziomach trudności, np. cztero-, ośmio- , dwunasto- i dwudziestoelementowe. Zalecamy jednak pilnowanie, aby puzzle z różnych zestawów nie pomieszały się ze sobą, tym bardziej, jeśli przedstawiają ten sam albo podobny obrazek- małe dziecko szybko się zdenerwuje, że coś mu nie wychodzi, a przecież zabawa ma przynosić radość, a nie frustrację.

Zupełną nowością są gry komputerowe oraz dostępne dla telefonów komórkowych, oparte na zasadach, jakie obowiązują przy układaniu puzzli. Już trzyletniego szkraba możemy posadzić na kolanach i wraz z nim spróbować takiej edukacyjnej, elektronicznej rozrywki. Chociaż dzieci w tym wieku jeszcze z reguły nie potrafią sprawnie posługiwać się myszką, wielu na pewno spodoba się pokazywanie paluszkiem na monitorze pasujących do siebie elementów. Dzieci zazwyczaj fascynuje to, czym zajmują się dorośli- zamiast więc w kółko odganiać malca od komputera, znajdźmy chwilę na wspólną zabawę z jego użyciem. Dzięki temu pomożemy sobie w budowaniu relacji, która opiera się na zaufaniu- dziecko poczuje się ważne i docenione przez mamę czy tatę na tyle, że pozwolono mu używać komputera, a my mamy pewność, że pierwsze kroki przed ekranem czyni ono pod naszą kontrolą.